هوا تو كردم دوباره
                   بازم دلم تنگه برات
اگر چه دوري از دلم
هنوزم ميميرم برات
اميد من سنگ صبور
                   باشه برو پيشم نيا
بزار كه تنها بسوزم
تو غربت دلتنگيام
              نه اين كه عاشق نباشم
نه
نه اين كه دوست ندارم
نه
               مي خوام تو اوج بي كسي
                              سر روي شونه ات بزارم
زخم زبون و صبر من
بايد بگم حدي داره  
      يه قلب خالي از اميد آخه سوزوندن نداره
 
 
 
 
 
آري ديگر نشان من در تفكر تو مرده است ديگر مرا در غسالخانه عشقت شستشويم داده و در گور
خود خواهي هايت به خاكم سپرده ايي و اكنون سرشكسته از فردايي كه ساخته بودم و ناكام از روياهاي
درازم غرورم را به زير پايت مي افكنم تا باز هم تو را داشته باشم اما ديگر مي دانم:
ديگر من نيستم
ديگر تونيستي